Zil çaldı ve Gönül Hanım yere yığılıverdi. O gün Ocak ayının en soğuk günüydü. Kar, tipi ve deli gibi bir soğuk. Gönül Hanım her zamanki gibi kahvaltısının ardından kahvesini eline almış, pencere kenarındaki koltuğuna kurulmuş ve karı izlemeye koyulmuştu. Aklında binbir türlü düşünceler...O gün eşinin ölümünün (!) 5. yılıydı. Daha doğrusu o korkunç felakette kaybolmasının 5. yılıydı. 5 yıl önce yaşanan depremde Gönül Hanım çocuklarının yanında şehir dışındayken eşi evde depreme yakalanmıştı. Evleri yıkılmamıştı ama eşi o korkuyla kendini dışarı atmıştı. Komşular en son onu merdivenlerden kaçarken görmüştü. O günden sonhra da ne ölüsünü nne dirisini bulamamışlardı. Gönül Hanım kendini evine kapatmış, o günden sonra camın önünde hayaller kurup seyre dalmıştı hayatı, bir kahvelik düşler eşliğinde. O sabahta bu düşüncelere dalıp gitmişken kapı çaldı. Yan komşusu Ayla Hanım sabah kahvesine eşlik etmeye gelmiş olmalıydı. "Geliyorum" diyerek kapıya yöneldi. Kapıyı açtı ve olduğu yere yığılıp kaldı. Eşi Necati sapasağlam karşısındaydı.
0 yorum:
Yorum Gönder