sessiz

sessiz sedasız çıkıp gitmişti odadan.. farkına bile varmamıştı.. o kadar ilgisizdi ki nasıl farkına varsındı? TV'de futbol yorumu izliyordu her zamanki gibi.. evlenirken hayal ettiği bu değildi.. gerçi hödük bir adam olduğu o zamanda biraz belliydi ama şu gözleri dünyanın gerçekliğine kapatan aşk denilen şeyin etkisi altındaydı. kadın olarak farkına varılması için yıllardır sabırla beklemişti. ne değişmişti? hiçbir şey.. bir adam 40'ından sonra değişir mi? elbette hayır.. o zaman bunca yıldır beklediği neydi ki çakılıp kalmıştı bu eve, bu evliliğe? umuttu.. evet belki bir gün umudu sönmedikçe günlerin günleri kovalamasının, saatin geceden sabaha doğru ilerlemesinin de bir anlamı kalmamıştı. körolasıca umut dedi içinden...senin yüzünden zamanım aktı gitti. gençlik enerjim kalmadı diye söylendi.. sessizce çıkıp gitti o gün o odadan.. sessizce topladı eşyalarını. hiçbirşey istemiyordu bu dünyaya ait..son kez gözleri odayı taradı,yatağına boş gözlerle baktı. eşinin ütülenmemiş gömleklerine takıldı gözü. yarın sabah çok kızacak diye geçirdi içinden.yarın sabah o evde uyanmayacağının farkına vardı,sırtında soğuk bir rüzgar gezinmiş gibi ürperdi içi. "buraya kadarmış" dedi. kapıyı sert bir şekilde kapattı son bir umut belki duyar ve içi pişmanlıkla dolu bir adam gelir "gitme" der diye umut etti. aslında o umut kadının dünyasının içine etmişti.