yolcu

Kötülük dünyayı ele geçiren bir virüs gibi yayılmakta ve insan kılığına bürünüp içimizde, evlerimizde yaşayıp, koynumuza aldığımız sevgilimiz gibi davranıyordu. Kötülük her yerdeyken ben iyiliğin mahkumiyetini yaşıyordum. Aslında iyilik adı altında yapılan bariz bir kötülük vardı, sadece bunu ilan edenler hangi safta yer aldıklarını henüz bilmiyorlardı.  Kötülük o gece indi yeryüzüne, Aralığın 27’siydi. Herkes en iyi dilekleri ile yeni bir yılı karşılamaya, bütün evrene barış dilemeye, savaşlara ve açlığa son vermek üzerine birbirlerinden kopyaladıkları mesajları vermeye çalışıyordu.  Bense görüyordum  gökten döne döne gri dumanlar arasında kötülüğün inmekte olduğunu. Görüyor  ama dur diyemiyordum. İnsanların evrilmesi sonucunda artık vicdanları körelmişti. Horus’un bir gözü kör olmuş, iyiliği göremez olmuştu. İyiliği ödüllendiren son Tanrı da ortadan kalkınca insanlar başıboş kalmış ve diğer dünyada paylarına düşen ödül ve ceza mekanizması da olmayınca bu dünyada içlerindeki kötüyü özgür bırakmışlardı.

Kötü; kime göre kötü, kime göre iyiydi? Benim için kötü olan bir başkası için iyi olabilir miydi? Kötülüğün kokusu ve rengi neydi? Kötülük pembe olamaz mıydı? Makyaj yapamaz mıydı? Çürümüş et gibi mi kokardı yoksa kokusuz muydu kötülük? Eğer bir kokusu olsaydı yaklaştığında insanlar kaçarak kendilerini sakınıp koruyabilirlerdi. Kimse kötülükten kaçamasın diye kokusuzdu belki de. Onun içindir ki atalar kötü insanlar için “kavun değil ki baştan koklayıp alasın” demişlerdi. Kokusuz ve pembe renkli kötülük… Ne güzel bir kandırmaca. Senin iyilik sandığın yerde kök salıp büyüyen ve içine yayılırken farkına varamadığın sinsice ilerleyen bir hastalık gibi. Belki de ölümcül hastalıklar kötülük tarafından insan ruhunu ele geçiriyor ve yavaş yavaş iyilikle beslenen bu vücudu tüketmeye başlıyor. Sadece Tanrı’ya inananlar mı iyidir ya inanmayanlar kötü müdür? İnançlı olmak kötülükten uzak durmaya yeter midir? Öyleyse neden pek çok felaket aşırı inançlı insanlardan gelmektedir? Bir şeyin aşırı olması iyiyi de kötü yapmaz mı? Aşırı olan, insanları yoldan çıkarmaz mı? Aşırılık dediğimiz şey, insanın içinden fışkırırcasına dışarıya çıkma isteği ise o fışkıran her neyse eninde sonunda zarar vermez mi çevresindekilere? Ya bastırdıklarımız? Günah diye öğretilen ya da öyle belletilen ve aslında dünyanın sayısız güzelliklerinden olan şeylerden mahrum kalan bedenler ve ruhlar yoksunluk çekmezler mi? Yoksunluğun yarattığı boşlukları iyilikle doldurmaya çabalasalar da istenilmeden yapılan şeyler iyilik getirir mi? İyiliği iyilik yapan, içten gelmesi ve karşılıksız bir duyguyla yapılması değil midir? Karşılıksız saf duyguların en büyüğü annelikse kötü anne olabilir mi bu dünyada? Olmamalı deriz evet ama çocuğu ağladığı için sesine tahammül edemeyip boğan cani anneler çevrelerinde iyi olarak biliniyorlarsa bu denklemde yanlış olan taraf hangisidir? Yanlışlık insanın özündedir. İlkel benliğin insanileştirilmesine çabalanması, vahşi bir aslanı alarak evinde beslediğin uysal bir kedi gibi davranmasını beklemekten ne kadar farklıdır ki? İnsanın özü doğadaki en vahşi hayvanlardan bile vahşidir. Öyle olmasa gözlerini kırpmadan kendi hemcinslerini öldürebilirler miydi? Hatta kendilerine kötülük yapıp yapmayacağını bilmemelerine rağmen sadece kendilerinden olmayan taraftan doğdukları için çocuklara da kıyabilirler miydi? Kıydılar ama… Hem de yüzyıllar boyunca bunu defalarca yaptılar. Önce Arabistan’da kız çocuklarını diri diri toprağa mahkum ettiler. Sadece erkeklik kutsalsa neden kadınlar yaratılmıştı diye kimse sormadı. Kadın olmak suçsa o zaman anneler neden vardı? Kadınlar yaşamayacaksa kimler bundan sonra anne olacak ve dünyaya çocuk getirecekti? Belli değildi. Önünü ve arkasını sorgulamadan düşünmeden yapılan hareketler ile hem insanlığı hem de doğayı mahvetmedi mi adına insan dediklerimiz. Kötülük doğada yoktu insan var oluncaya kadar. Var olanı kötülüğe kullanacak kadar aklını hor kullanacak canlı da yoktu. Vahşet insanla beraber ortaya çıktı. Hayvanların doğası, doymaya ve yaşamda kalmaya kuruluydu, insanın ki doyumsuzluğa. Ne kadar doyarsa doysun insan hep açtı. Karnı doysa gözü açtı, gözü doysa kalbi aç. Hep daha fazlasınının peşinden koştu insan. Benim olsun, benim olmalı, olacak dürtüsüyle hareket etti. Fazlası yoktu, azla yetinmek en büyük mutluluktu. Az olan iyiydi, çoğalan şeyler paylaşılamayınca kötülük doğdu. Önce sevdiklerini paylaşamadılar, benim olmayan kara toprağın olsun dediler birbirlerini vurdular. Adına töre dediler, sevda dediler, aşk dediler, evreni kandırmaya çalıştılar ama bunun  adı sadece kötülüktü. Sevdikleri kadın başkasını sevse adına orospuluk dediler, sonunu ölümle verdiler, aslında o da kötülüktü. Erkek çocuğu olmuyor diye kadının üstüne kuma getirdiler, her iki kadına da yazık ettiler adına erkeklik, soyun devamı dediler yaptıkları açgözlülüktü, saf kötülüktü. Kadınlara herşey yasaklanırken ve günahtır, ayıptır denirken asıl içlerinde kötülüğün kök saldığı erkek dünyasına herşeyi helal görenlerin yaptığı neydi? İnsanlığın anlamlandıramadığı, inanmadığı, aklının yatmadığı herşeyde biraz kötülük vardı. O nedenle Ortaçağ’da kazıklara bağlanarak insanlar yakıldı. Aslında halkın yaptığı cadı avlamaktı. Cadılar içimizdeydi, yanmakla da bitmezlerdi çünkü cadılık denilen şey saf kötülüğün vücut bulmuş haliydi ama asıl cadılar serbestçe dolaşırken müsveddeleri cayır cayır yanmaktaydı. Adına halka yapılan iyilik deniyordu. Koskoca bir halk, insanlar kandırılıyordu, kandırıldıklarını bilmeden kocaman adamlar elleri patlayıncaya kadar alkış tutuyordu. Dünya soytarıca bir sahtekarlık evresinden geçiyordu. Halkını katleden diktatörler türüyordu, kendi dininden olmayanlar düşman ilan ediliyordu, düşman ilan edilenin içinde öldürme isteği olmasa bile öldürmeye mahkum ediliyordu. Bir başkasını öldürmek kendi yaşamını sağlama almak demek oluyordu çünkü. Bir başkasının kanıyla yaşamak ne kadar da ironikti! Kötülüğün dünyasında farklı olmak düşmanlık demekti. Düşmanlar öldürülmeliydi. Öldürmek yasal eylemdi ve iyiliğin baki olması için olması gereken temeldi. İyilik denilen şeyin kötülükten medet umması ne kadar doğru olabilirdi? Kimse sorgulamıyordu, herkes kendisine dayatılanı sadece şu boktan dünyada biraz daha yaşayabilmek için boyun eğerek kabul ediyordu. Düşünmüyorduk, araştırmıyorduk, susup kabulleniyorduk. Çünkü insan olmanın en kolay yolu kabullenmekten geçiyordu. Kabullenince iyi oluyorduk oysaki kötülükten bir çamura saplanmış, dibe doğru istemsizce çekiliyorduk. Eteğimize yapışan arsız bir çocuktu iyilik bir tekmeyle savurmuştuk. Bir köşede ezikçe ağlıyordu, ardımızda bırakıp gittiğimiz üvey çocuğumuzdu o artık.

Dünyadaki tüm kötülerin yüzüne kötülüklerini vurmak için çıktığım yolda iyiliksever bir devlet tarafından kötülüğe göz yumduğum gerekçesiyle aydınlık  bir sona doğru götürülüyorum. İyiliğin rengi beyaz olmalıydı ki üstümde sonsuzluğu çağrıştıran bir kefen vardı. Son sözümü sorduklarında “ben vicdanın ilahıyım ve beyaz giyerek bedenimi sonsuz iyiliğe bağışlıyorum” dedim. Sonsuzluğa giden yolda ayaklarım yerden kesildiğinde ben uçuyordum ve  gökyüzü beyazdı.

 

Derler ki; “kötülük bir ilah gibi karanlık bir gecede, kırmızılar içinde yeryüzüne inecek ve  insanlar önünde secde edecek. Secde edenler iyiliğe tapındıklarını sanırken, iyilik kötülüğün karşısında  beyaz bir melek olup gökyüzüne yükselecek ve vicdan da yeryüzünden ebediyen silinecek.”

ölüm uykusu

“Böyle mi olması gerekiyordu, onca şeyden sonra?”

“Bilmem, belki de.”

“Hep böyle en çok severken mi biterse aşk oluyor?”

“Tarihte hep böyle olmuş.”

“Peki, yine uykularına mı çökücem? Çok acı çekiyor ama… Bu kez yapmasak?”

“Birini çok severse bir insan  biraz acı çekmeyi de göze almış olmalı.”

“Karanlıktan çok korkar ama yapmasak?”

“Aşıkken çok hor kullandı mutluluğunu. Sen bu gece uğra ne kadar gecikirsen o kadar zor olur.”

Ben ölüyorum ama kimse duymuyor. Sabaha kadar amansız çığlıklar attım kimse kılını kıpırdatıp da kalkmadı noluyor sana diye. Belki de öldüm ondan kimse gelmiyordur. Evet evet ölüm uykusu dedikleri bu olmalı. Bedenim de buz gibi zaten. Nefesim de geri kaçıyor sanki. Yok yok saçmalama ölmüş insan nasıl konuşsun Ayça? Ahhhhh kalk üstümden be ay afaganlar bastı bana! Kimse yok mu? Beni duyan biri var mı?

Seni duyan yok Ayça. Şu an derin bir uykudasın ve kaçtığın geçmişin yakana yapıştı, seni kolay kolay bırakacağa da benzemiyor. Aşıktın hem de çok ve benim etkim altındaydın. Sana “yavaş ol Ayça, ağırdan al” dedik ama dinlemedin. Baktım ki ben sesimi duyuramıyorum uykularında sana mesajlar yollamaya çalıştım. Rüyalarında seni uyardım bu aşkın sonunun felaket olacağını. O kızıl saçlı kadını hatırlıyor musun? Hani yemyeşil gözleri vardı, hatta o kadar delici bakıyordu ki yeşil bir alev tenini yakmış gibi sıçrayarak uyanmıştın uykundan. Rüyanda senin yerine tercih edilen kadın olacağını anlayamazdın. Sadece içine bir doz endişe bırakmak istedim hepsi bu. Sen o kızı abisinin sevgilisi sanırken aslında o gerçekte sevgilinin koynundaydı. Hani bir gece çok aramıştın erkenden uyudum demişti sana. Ertesi gün de doğumgünündü ve sana bir sürpriz bile hazırlamamıştı. Bütün gece uyuyamamıştın ve uykundan uyanıp uyanıp belki kırk sekizinci kere onu aramıştın. Altmış bir, yetmiş üç derken sızıp kalmıştın yine. Sabah yeni yalanlarla seni kandırmaya çalışmış ama becerememişti bu sefer ve sen yeni yaşına ağlaya ağlaya girmiştin. Mutlu değildin ve bu aşk karabasan gibi nefes aldırmıyordu artık sana. Uyandırmaya çalıştım, üçten geriye doğru saydım hatta elimi çırpınca uyanacaksın Ayça dedim, dinlemedin. Sen gördüklerinin bir kabus olduğuna inanmak istedin, işin kolayına kaçtın. Bu işin kolayı yoktu oysa. Kolay olan terkedip gitmekti sen kalmayı tercih ettin. Oysa sana çok şans tanıdım bu kez bırak git, siktiri çek şu adama diye hep izledim seni, önüne çok seçenek koydum, sen hepsini elinin tersiyle ittin. Sonuç? Sonuç artık uyanmıyorsun Ayça.

“Yapmayalım demiştim sana uyanmıyor baksana!”

“Her ayrılık acısı bir nevi ölümdür bilmez misin? Uyanacak sadece biraz zamana ihtiyacı var.”

“Ya bu sefer uyanmazsa?”

“İnsan acısından ölmez ki. Yoksa bu kadar acıya hangisinin bedeni dayanabilirdi ki?”

Doğru diye düşündü karabasan. Geceler boyu üstündeki ağırlık olmuştu Ayça’nın. Bedeninin her parçasını ele geçirmiş ve parça parça öldürmüştü bedenini. Yaptığı fiziksel olarak acısını azaltmaktı. Sadece bu, bir anlığına gözyaşı dökmesin diye. Uykusunda bile durmuyordu ağlıyordu. Sadece kalp ağrısı değil, gözyaşı ağrısı da çekiyordu. Akan her damla yanaklarını boydan boya çiziyordu. Yüzü harita gibi inceli kalınlı bir çok çizgiyle doluydu. İçlerinden akan gözyaşları yüzünü yara yara giderken kağıt kesiği gibi can yakıyordu. Yanıyordu Ayça. Karabasanın soğuk elleri altında cayır cayır yanıyordu bedeni. Yine çığlık atacak oldu sesi boğazında düğüm olup kaldı. Karabasan üzerinde oturduğu kadına baktı. “Beni sen yarattın” diye düşündü. “Kendi zihninin esiri oldun, benden kurtulmak da senin elinde ama bunu bilmiyorsun ki…”

İlk aşık olduğu günlerden birindeydi rüyasında Ayça. Elinde koca bir buket mor krizantemlerle gelmişti tanışmaya Bora. Krizantemler solalı çok olsa da hala dolabın alt rafında saklı dururdu. Solmuş çiçeğini bile atamayacak kadar canlıydı içinde hala Bora. Bora elinden tutup götürmüştü onu kendisinin de bilmediği Beyoğlu sokaklarına. İkisi de evden kaçmış çocuklar gibi şaşkın ve mutluydu. Özgürdüler, bilinmezlik güzeldi, elleri sıcacık kenetliydi birbirine. Sanki bir film karesiydi, etraflarında yıldızlar dönüyor olmalıydı, elindeki mor krizantemlere baktı yemyeşil yaprakları vardı. “Soluncaya kadar” dedi Ayça. “Onun aşkı soluncaya kadar, benimse…” diyip kafasındaki düşünceleri savuşturmayı tercih etmişti.

“Aşkım”dedi Bora. O zaman bir rüyada olduğunu anladı Ayça. Çünkü ona hiçbir zaman aşkım demezdi. Ama o kızıl saçlı ve yeşil alev gözlü kıza demişti. Hepsini okumuştu satır satır. Tüm yazışmaları, tüm iltifatları. Aslında o zaman çökmüş olmalıydı o karabasan üstüne okurken bir dakika bile gözünü kırpmamış, yerinden kıpırdamamış, oturduğu sandalyeye yapışıp kalmıştı.

Gözlerini açtı, nerede olduğunu kestirmeye çalışırcasına etrafına boş bir şekilde baktı. Başında fısır fısır konuşan sesleri duydu. Biri “benden bu kadar artık. Biraz daha zorlarsam ölüp gitmesinden korkuyorum.” Diğeri ise, “O zaten Mart’ın 28’inde öldü. Öleli 3 gün oldu. Terkedildiği gün yaşayan tüm hücrelerini de terkedip gitti Ayça.” dedi. Karabasan Ayça’nın bedenini esir etmeye çalışmaktan bitap düşmüşken hipnoz Ayça’nın artık acı hissetmediğine inanıyordu. Ölüm uykusundaydı. Uyutuluyordu. Bir kaza olmuştu, cam kırıkları saplanmıştı iç organlarına. Güneşli bir Mart günüydü, Ayça elinde kurabiyelerle giderken sevgilisinin yanına “Ben artık devam edemiyorum Ayça” demişti Bora. Bir cam tuz buz olmuş saçılmıştı dört bir yana.

Tuz

Tuzla buz oldu bardak. Elinden düşüvermişti bir anda. Ağzında tuz tadı vardı sürekli. Denizi özlemişti besbelli tuzlu suları yutmuş gibiydi boğazı epeydir. Yıllar önce yarasına tuz basmıştı deniz.Kalbi kirlenmişti, deniz temizlemiş ve berraklaştırmıştı içini. O günden beri ne zaman özlese denizi ağzında hep bir tuz tadı beliriverirdi. Mavileri düşledi... Mavi, dingin, serin ve az tuzlu deniz. Az şekerli kahve gibi olsun az tuzlu olsun deniz. Bir yelkenli düşledi, rüzgarın yetmediği yerde nefesiyle üfleyerek de olsa uzaklara gitmek lazım dedi. Beyaz bir yelkenli, masmavi yolculuklar, az tuzlu olsun yalnız deniz. "Ahhh" diye çığlık attı birden. Düşlerinde gezinirken elindeki bıçak kesivermişti elini. Kana tuz iyi gelmez şeker basmak lazım dedi. Evde hiç şeker kalmamıştı. Parmağındaki kanı emdi, tadı tuzluydu. Tuzlu ve sıcak. "Garip" dedi. Kan da az tuzlu gibiydi. Tadını sevdi. Kanaması durana kadar emmeye devam etti. Gözlerini kapadı, vücuduna bir sıcaklık yayıldı uykusu geldi. Aslında çok da derin bir kesik değildi nedendi bu kadar kan kaybı? Ne oluyordu böyle? Gözleri kararırken mavi ve az tuzlu bir deniz düşledi. Ortasında da bembeyaz bir yelkenli. 

KARADELİK AŞK

Sen hiç hayata kafa attın mı? Kafa tuttun mu? Aslında hayata değil hayatının içindeki bir kesite daldığın, kafa attığın, sövdüğün olmadı mı hiç? Kafan güzel oldu mu hiç ama dibine kadar? Bir de o zaman denesene kafa atmayı? Başın dönerek, sersemleyerek, geçip gitmesine izin vererek, yolundan çekilerek, tam çekilmişken vazgeçip yok ben bunun ağzını yüzünü dağıtcam duygusuyla gidip sert bir kafa çakarak! Beyninin yerini değiştirecek kadar sert, duygular ile düşüncelerin yer değiştirip, kolkola durup senin gerçekliğini bozarcasına, içindeki nefreti lav misali püskürtüp, kaygan, akışkan ve  yakıcılıktan da sıcak bir deniz yaratmak, ortasına kafa attığın kişiyi koymak ve sonra seyreylemek. Yavaş yavaş yansın ama lavın içinde. Tadını çıkara çıkara. Acele etmeden. Bir zamanlar olmayan ateşler ile yakmıştı o da senin içini. Hayatını suyun altında nefessiz kalmışcasına yaşatmadı mı sana? Sanki biri kafandan bastırmış da sen orda hayatta kalabilmek için çırpınıp duruyorsun ama bir türlü yüzeye çıkamıyorsun. Çıksan orası güneşli, çıksan bol oksijen var, çıksan kendinden kurtulup özgürleşecek bedenin esareti. O bastıran eli alıp bileğinden ters bükmeli. Kırmalı kolunu çat diye belki de. Sen kimsin be demeli? Beni de bir anne doğurdu senin gibi. O incinmesini ister mi bir serseri tarafından canı yakılsın kızının ister mi? İstemez tabi ki. Dedin değil mi bunu istemez tabi ki dedin. O zaman sen kim oluyorsun da canımı böylesine yakıyorsun be adam demezler mi sana? derler. Eee o zaman sonuç? Kimsin, nesin, nerden gelip nereye giderken yoluma çıkıp yörüngemi tersine çevirdin.  Ben kendi ekseni etrafında debelene debelene dönmeye çalışıyordum. Çalışıyordum çünkü henüz bunu yapabilecek güce sahip değildim. Çabalıyordum çünkü seni tanımıyordum. Seni tanıdım ve o anda yörüngem şaştı. Uydum yer değiştirdi. Dünyanın merkezi benken karadelik oluverdi. Karadeliğin içine çekildikçe çekildim. Belime ip bağlamayı unutmuşum yoksa o deliğin içinde bu denli sürüklenmezdim. Sürüklendim. Sen sürükledin. Oraya gidiyor-muş gibi yaptın beni attın kendin çıktın gittin. Yaktın ama yanmadın. Kırdın ama kırılmadın. Ağladın ama hissetmedin. Sev-miş gibi yaptın ama sev-me-din. Duymuş gibi yaptın her söylediğimi aslında sağır bir duvarmış yakındığım. Görmüş gibi yaptın. Ben gözünün önündeydim baktığın yönde boşluk vardı. Boşluğa baktın boşluk oldum. Boşluğa baktın beni karanlığa sürükledin. Aşk bir karadelikmiş kendi ellerinle ittin. Kendin gelmedin. Meğer sen böyle herkesi ellerinle atarmışsın o deliklere. Sonra seyre dalarmışsın yarattığın tahribatı. Girdaplara soktun havada bir dal bile kıpırdatmaz sakinlik varken. Konuştum duymadın. Anlattım anlamadın. Ben konuştum sesim boşluğa takılıp kayboldu. Ben konuştum sen başka sesler duydun. Ben gözünün önünde eriyip bittim. Sen yücelirken ben kayboldum. Farkıma varmanı bekledim. Çok bekledim. Bekleyemeyecek kadar takatsiz kalana kadar bekledim. Gelmedin. Belki hiç var olmadın ben bir yalanın hayalini bedenin sandım. Doğdum, büyüdüm, kayboldum. Çok iyi bildiğim kendi şehrimde tuzaklar kurdun bana. İçindeki bir parça peynire koştu bedenim aşk diye, kapana kısıldı kaldı. Kapanlar… Sen kendini özgür zannederken ya yaşadığını sandığın hayat bir kapansa ve sen onu dünya sanıyorsan? Dünya bildiğimiz bir sıkışmışlık haliyse? Ya daha ötesinde özgürlük varsa ve görmüyorsak, bilmiyorsak, duymuyorsak. Ben haykırdım, sen susarak büyüdün. Ben ağladım, sen gülerek baktın. Ben gittim, sen kendine geldin. Ben durdum, sen yürüdün, aldın başını gittin. Ben, sen, aşk, kara delik. Nerde başladık nerde bittik? Belki hiç birbirimizi bilmedik, görmedik, sevmedik. 

Tanrı Zeynel

Bu yazı http://yazievi.yesimcimcoz.com/event/ariza-kadinlar-mitolojik-psikolojik-kurgu-yazma-atolyesi/tragedya konulu çalışma sonrasında yazılmıştır. 

Zaman kavramının icadından bile önceleri bir Tanrı-Kral yaşarmış en yüksekten de yüksek tapınağın gök ile birleştiği çizgide. Zeynelmiş adı. O zamanlar Tanrı-kralların üstün ve sınırsız güçleri varmış, sonradan bu güçler ile medeniyetlere büyük yıkımlar ve acılar yaşattıkları için tüm evrenin Tanrısı onlara kızıp cezalandırmış ve sadece krallıkları kalmış ellerinde. Tanrısal güçleri uçup gitmiş. Ama bizim hikayemiz Tanrısal güçlerin hüküm sürdüğü çağlardan gelme…

Zeynel Anadolu topraklarında, Mardin’de bir tapınağın kralı.  Çirkin mi çirkin.  Baktıkça tüm alemi yaratan büyük Tanrı’nın Zeynel’i nasıl bir boşluk anında yarattığı meçhul. Çirkin ama çok üstün, her Tanrı-kralda olmayan özel güçlere sahip. İstediği bitkinin, hayvanın kılığına girip usulca süzülüyordu bakir gençlerin bedenlerinin mahremine. O kadar güzel bir sesi ve şiirler şakıyan bir dili vardı ki, o çirkinliğine rağmen bütün ülkenin kadınları hatta erkekleri bile onun büyülü çekiciliğine karşı koyamazdı. Yürüdüğü zamanlarda yolun kenarındaki papatyalar bile gelinciğe dönüşürdü, al al olurdu çiçeklerin bedenleri. Onun ayağının altında çimenler bile ezilmez, sadece efendileri karşısında secde ederlerdi. Zeynel’di, Tanrıydı, kraldı, mağrurdu eh biraz da libidosu yüksekti tabi. Çirkin olduğu için aynalara hiç bakmazdı Zeynel. Birlikte olduğu kadınlarda kendi yüzünü görürdü sadece.

Kızlarını sadece kendi oğulları ile evlendirirdi. Krallıkta dışardan bir erkeğe kral kızı gelin edilmezdi. Zaten ülkenin hatırı sayılır bir kısmı Tanrı Zeynel’den olmaydı. Sadece insanlar değil, hayvanlar da ondan olmaydı. Mesela asırlar boyunca atla eşeğin çiftleşmesinden katırın doğduğunu bilirdik. Aslında katır Zeynel ile atın birleşmesinden olmaydı. Hatta “katır gibi inatçı” sözü Tanrı-kral Zeynel’in inatçı benliğinin bir hatırasıdır.

Bir Mayıs gecesi, zürafa kılığında birleştiği Etelya’dan, uzun boyunlu, iri gözlü ve upuzun boyu ile bir su perisi kadar zarif ve güzel Manolya doğdu. Etelya ile aynı anda hamile kalan Falya’dan ise Letisya doğdu. Ancak Letisya babasının çirkinliğini alırken, Manolya annesinin güzelliğini ve bir su perisini andıran zerafetini aldığından bütün krallığın gözbebeği olmuştu. Letisya çocukluktan itibaren nefret etti ablasından. Manolya büyüyüp serpildiğinde, köyün tüm erkekleri yolunda paspas olmaya hazırdı. Bir zamanlar Tanrı-kral Zeynel’de olan cazibe şimdi kızında vücut bulmuştu. Letisya hasetinden çatlarken, ülkeye bir grup asker sığınmak üzere geldi. Ülkenin güneydoğusundaki şehirlerinde küçük çaplı bir savaş olmuş ve herkes telef olurken bu askerler kendilerini kurtararak krallığa kadar ulaşmayı başarabilmişlerdi. İçlerinden biri güneşin bulutların arasından doğarkenki ışıltısı ve sıcaklığına sahipti sanki. Babası sıcak Tanrısıymış meğer ancak savaş sırasında yaşlı bedeni daha fazla dayanamayıp, mağmaya doğduğu sıcaklıklara geri dönmüş. İsmi Güneş’miş bu savaşçının. Kardeşi Ayaz’la birlikte kurtulmuşlardı savaştan. Letisya daha görür görmez Güneş’e vurulmuştu. Güneş de Manolya’ya. Çok geçmeden krallık içindeki köklü bir gelenek yıkılmış ve Manolya Güneş ile, Tanrı-kral  Zeynel’in kızı kardeşleri dışında bir erkekle evlenmişti. Ailenin gücü için savaşçı genlere ihtiyaç vardı. Letisya ise kendi rızası bile alınmadan Ayaz ile evlendirilmişti. Gelenekler gereği, kızlar erkek kardeşleriyle evlenmeyip, yabancı biriyle evlendirildiklerinde –ki bu çok nadirdir- Tanrı –Kral Zeynel onları kocalarına hazırlamak için bekaretlerini alırdı. Ancak Letisya zaten istemediği bir adamla evlendirildiği için, bu tören sırasında bunun intikamını almaya tüm Tanrılara yemin etti. Ayaz’la evlenen Letisya, tüm kalbiyle kocasını seven sadık kadın rolünü birkaç yıl devam ettirmiş, hatta Ayaz’ı sevmeye bile başlamış gibiydi. Ama bu sevgi Güneş’i görene kadardı. Onu her gördüğünde karların Güneş’e teslim olup eridiği gibi eriyordu bedeni Letisya’nın. Ayaz’a ve babasına lanet ederken buluyordu kendini. Manolya ise hayatından çok mutlu, ilk bebeğini doğurmak üzereydi.

Derken bir gece, Manolya’nın bebeği tam da dünyaya gelirken, bütün krallık buz kesti. Bütün ülke karlar altında kalmış gibiydi. Manolya’nın bebeği daha anne karnından çıkamadan öldü. Soğuk onun küçük bedeni için fazla acımasızdı. Letisya kocası Ayaz’ı öldürürse bu buzların da eriyeceğini biliyordu. Ayaz’a yaptığı büyü tutmuş, bastığı her yer buza dönüşmüş ve tüm krallığı sarar hale gelmişti. Letisya kocasını zevkin esiri ederek öldürdü. Kadınlığı Ayaz’ın cehennemi olmuştu. Ancak büyünün bozulması, ülkenin yeniden Güneş’e kavuşması Letisya’nın Güneş’le evlenmesine bağlıydı. Letisya, Tanrı Zeynel’in tüm kadınlarını ve erkeklerini Tanrı Zeynel’i yok etmek üzere bir büyüyle kendine bağladı. Büyülenmiş kadınlar ve erkekler kralın odasına usulca girerek, kralın kulağına aşk sözcükleri fısıldayarak zevkten katılıp kalmasına ve hareket edemediği için de buz kütlesi haline gelmesine sebep olarak Tanrı-Kral Zeynel’i öldürdüler. Letisya’nın önünde artık tek bir engel kalmıştı kardeşi Manolya. Manolya adı gibi narindi. Kendisine sevgiyle dokunulmadan koklamaya kalkışılırsa yüzü sararmaya başlar ve giderek kahverengiye dönerek içten içe çürüyerek yok olur giderdi. Kardeşi bunu çok iyi bildiği için Manolya’yı hırpalayarak kokladı. Letisya’nın tüm bedeni Güneş’in ateşiyle yandığından, Manolya’yı da  yakıp kavurması güç olmadı.

Güneş’i de baştan çıkarmak için bütün iksirler ve büyüler tamamdı ve saf Güneş’i kandırmak çok zor değildi Letisya için. Ancak ülkelerin de krallıkların da en tepesindeki büyük Tanrı, bu felaketlere daha fazla dayanamayarak tüm krallığı cezalandırmıştı. Krallığın üzerine güneş ışınlarının yılın her günü en sıcak haliyle gelmesini emretmiş. Güneşin sıcaklığına dayanamayan tüm ağaçlar kurumuş, tüm topraklar çöle dönmüştü. Letisya Ayaz’ı öldürdüğüne bin pişman olmuş tabi ama büyük Tanrı’nın öfkesine karşı gelinemezdi.

O gün bugündür de Mardin’de her yer sarı topraktandır. Ağaç çok zor yetişir. Güneş’i bol, toprağı sıcaktır. Şehri çevreleyen dağlarda katırlar otlamaktadır ve geceleri daima Ayaz vardır. 

esinlenilen mitolojik kahramanlar

http://tr.wikipedia.org/wiki/Zeus

Klytaimestra

gittik

gittik.. aslında gitmeyi hiç istememiştik.. ne yazık ki her gelişin bir gidişi vardı tıpkı mevsimler gibiydi hayat da.. gelen gider, giden gelmez, bekleyen çürür, gidenler nerdedir bilinmez.. gittik belki de hiç gelmemeliydik..Hiç hazır da değildik üstelik burada yaşamaya. mecbur ettiler, gelenin gideni arattığını yaşayarak öğrenmemizi istediler..Öğrendik. her yeni adım bir başlangıçtı ardında pişmanlıklar bırakmasaydı..Pişmanlıklar, peşini bırakmaz ki insanın. Yaptığından değil aklında kalandan en çok çekiyor insan. Bilinmezlik, gizem. Olsaydı belki de felaketi olcaktı insanın bilmiyor ki. Ama kalbinde kalmış yarası, öğrenmek istiyor. sonu besbeter olsa da canını kanatacak olsa da yaşamak istiyor insan. Gelene git denmez, gidene gel denmeyeceği gibi. Giden gitmişse dön desen ne fayda, kalacak olsaydı çıkar mıydı hiç o yolculuğa? Yolculuk...Bilinmezlik...Vardığın nokta mı önemli yolculukta gittiğin yön mü, yoksa hislerin mi? Hem hepsi hem de hiçbiri belki. Gitme! derken için elini sallıyorsan ardından, hayatının geri kalanında yaşayacağın pişmanlık boynuna asılmış bir ilmek gibi sıkacak soluğunu. Ah keşke diye başlayan cümleler sırdaşın olacak, serde güçlü olmak varsa içine akacak, içinde büyüyen düğümler büyüdükçe büyüyecek, çözülmez hale gelinceye kadar da farkında olmayacaksın. Olsan da bir şey değişmeyecek. Gitti.. ki kal demeyi bilseydik gitmezdi belki. 

...

“Uçuşa geçti tüm böcekler,

Kanımı emdi gitti sürüngenler,

Şu karafatma sırdaşımdır benim,

Kocamsa bir bok böceği bildiğin.”

Duvara yazdığı 378. şiirde bu dörtlükten oluşuyordu Cevriye’nin. Üç haftadır sürekli ya birşeyler mırıldanıyor, kendince besteler yapıyor ya da duvara elinin hızının yettiğince birşeyler karalıyordu. Kocasını kaybettiği günden beri Cevriye’nin kadın bedeni de kimliğini yitirmiş, üzerinde elbiseler taşıyan bir hayalet  bedeni vardı sanki. Ne zaman uyuduğu, uyandığı belli değildi. Aklının ipleri, şişten çıkmış ilmekler gibi sökülmekte, söküldükçe halisünasyonlar derinleşmekteydi. İşte yine başlamıştı yazmaya. Aklının  rüzgarı hangi yöne eserse o yönde yazıyordu. En çok böceklere takmıştı. Böceklerin kalın kabuklu ve büyük gözlü olanlarına takıntılıydı bu aralar. Ateşte yanan böcekler için ağıtlar yazıyordu şimdi. Kendi bedeninde de bir ateş kılıcı kalbinin etrafını çiziyordu inceden inceye. Çizdikçe canı yandı, yazdıkça heyecanlandı. Bütün gece uyumadan yazdıkça yazdı. Yorgunluktan sızıp kalana kadar devam etti. Uykusunda bile zihni yazmayı aceleyle sürdürüyordu. Rüyasında kocasıyla son gittiği davette gördü kendini. Alımlı  Cevriye ve kocası Fikret yine herkesin göz hapsinde, tüm dikkatler üzerlerindeydi. Bu davetten üç gün sonra kalp krizi geçirmişti kocası. O güne kadar kocası dışında hiç kimseyle bir etkinlikte bulunmayan Cevriye yapayalnız kalmış ve acısını duvarlara yazdığı dörtlüklerle atmaya çalışmıştı. İlk başlarda ürkütücü boyutlarda değildi ama gittikçe aklı başından başını alarak gitmiş gibiydi. Kimseyle konuşmaz, kimseyi duymaz olmuştu. Kendi kendine konuşması dışında hiçbir şey kalmamıştı Cevriye’den geriye. Uykusunda mırıldandı son dörtlüğünü, eşi Fikret’e kavuşmadan tam 5 dakika önce:

“ Kalbimi sokup sokup gitme akrep,

Boynumdan zehirli kıskaçlarını çek,

Özgür bırak beni ki gideyim artık buralardan,

Örümcek ağından yatak hazırlamış bana kocam,

Saçlarıma takacakmış ateş böceklerini,

Derin bir uykuya hazırlarken bedenimi.”

esin kaynağı ve ekşi sözlük https://eksisozluk.com/hestia--104655

şemsiye

Ben en çok plaj şemsiyelerini severim. Sapsarı altın tozu gibi uzanan kumsallarda rengarenk, altında insanların dilediğince tembellik yaptığı, karşısında bembeyaz köpüklü turkuaz rengi denizin uzandığı renkli şemsiyelerin altında keyif çatmak hayatın gerçek anlamı olsa gerek. En azından benim için öyle. Şimdilerde yazı belli ki çok özleyen birilerinin ürettiği rengarenk ve kocaman yağmur şemsiyeleri var. Sanki şehir içinde bu şemsiyeleri kullanınca yağmur ve kasvetli havadan zevk alıcakmışız gibi. Hem yağmur şemsiyeleri neden kocaman olur ki? Bir şemsiyenin altında beş kişi birden yürünmez ki. Zaten birileri hep dışarda kalır ve bir tarafı mutlaka ıslanır. Plajları çok özleyenler bu rengarenk şemsiyeleri çok amaçlı kullanıyor olmalı. O kocaman şemsiye ile dar bir sokakta yürümek yan tarafından geçen kişinin hayatına müdahil olmak demek. Ya çarparsın, ya telleri saçına takılır, ya dolanırsın ya da o teller gözünü hedef alır. O nedenle mümkün olduğunca küçük şemsiye kullanmak lazım hem sıcak ve samimi bir yağmur romantizmi yaşatır, hem de yanınızdan geçen yabancılara şemsiyenizle taciz uygulamazsınız. 

Şemsiye demişken yağmurları hiç sevmem. Hele ki kışın yağmayıp baharın ve yazın gelmesini sabote eden serin hava eşliğindeki zamansız yağmurlardan hiç ama hiç haz etmem. Her şey mevsiminde güzel nisan yağmurları temmuzda yağsa keyfi kalır mıydı? Ya da temmuzun kafası karışmaz mıydı?

Ayrılık...

Ayrılık... İçinde başka hiç bir duyguyu barındırmaya izin vermeden başlı başına hüzün simgesi olan kelime.. Adını duyduğumuzda bile altından keyifli bir şey çıkmayacağı kesin. Hangi ayrılık güzel olabilir ki? Ayrılmak bir yerden, bir kişiden, bir evden belki bir süreliğine belki bir daha dönmemek üzere vedalaşmak ve gitmek. Hep hüzün dolu, kırılan bir tarafın olma ihtimalinin yüksek olduğu, gidene belki keyif verecek olan ama kalan için mutlaka üzüntü kaynağı olacak bir duygu. Ayrılık acısı ise ölüm acısına eşdeğer sanki. Hayatında yanında olan birisine herhangi bir nedenden dolayı bir daha dokunamayacak olmak, kokusunu duyamamak, nasıl nefes aldığını işitememek, o gün üzgün müdür keyifli midir bilememek, hele ki ayrılınılan kişi sevgilisiyle başka bir yerdeyse kiminle birlikte olduğunu hayal edememek...Bunlar bir ölüm acısı gibi değil de nedir ki o zaman? Ayrılıklar olmasaydı kavuşmaların anlamı kalmazdı demiş bazı şairler. Kavuşmanın anlamlı olması için illa ayrılmak mı lazım?Bir insan birini çok seviyorsa neden ayrı kalmak zorunda kalsın? Bu kavramın olmadığı bir gerçeklik olsa ve herkes olduğu yerde kalabilse nasıl olurdu yaşantımız acaba?Mesela dalından kopan yaprak toprağa düşerken dalın canı yanar mı mesela? Ya yaprak? Toprağa kavuştuğu için mutlu mudur yoksa uzun zamandır tutunduğu dalı özlemekte midir? Yere düşmesi bir son mudur yoksa ağacın özüne kavuşmayı sağlayacak bir yolculuk mudur? 

O gece...

Bütün geceler aynı karanlıktayken o gece bu gece şu gece ne fark eder ki? Kutuplarda yaşasan altı ay boyunca o geceyi yaşayabilirsin çünkü gece hiç bitmemiş olacaktır senin için. Altı ay gündüz olduğunda da senin o gece ile başlayan bir cümle kurabilmen için altı ay öncesinden hikayeler anlatman gerekecek. Demekki zaman farklı kıvrımlara sahip senin o gecen bir başkası için hiç başlamamışken, sen gündüze geçtiğinde orada bir gece yaşanacak.. Düşününce insan bu uçsuzluk karşısında şaşakalıyor. Zaman dediğimiz aslında ne ki? Belki de gerçekten bükülebilen bişeydir. Sen burda gündüze doğru zamanı büktüğün için bir başka yerde gece olmasına neden oluyor olabilirsin. Paralel evrene falan da gerek yok dünyanın mantığı aslında bu şekilde... Sen geceyi yaşarken Amerika'da henüz gündüz yaşanıyor ve sen yeni güne başlarken onlar geceye başlıyorlar. Senin günün biterken orda "gece daha yeni başlıyor bebeğim" cümlesi sarf ediliyor.
Bu nedenle de o gece diye başlayan bir cümle kurarken hangi gerçeklikte olduğu meçhul kalacak belki de. Burada o geceyken dünyanın bir başka köşesinde gece mi gündüz mü, kimin günü hangi saatte bilinmez olacak. Her gece karanlık değil belki de bu nedenden. Öyleyse karanlık ve aydınlık kavramları da bir yanılsama değil mi? Neresinden bakarsan ya da dünyanın hangi bölgesinden insanlığa bağlanırsan o tarafa göre değişen bir gerçeklik. O zaman karanlık gecelerin suçu ne? Baksana bir başka zaman diliminde karanlık bile olmuyor ki o gece...

Bulutlar...

"Bulutlar yüklü ha yağdı ha yağacak üstümüze" .. diye başlar şarkı. Gökyüzünde belli ki yoğun bir trafik var ve bulutlar yüklenmiş ve birazdan damlalarını dünyaya bırakıp, kimi aşıkların, kimi şemsiyesiz evden çıktığı için yağmura sövecek olanların, kimi arabanın sıçrattığı sudan ıslanacakların, kimi arabasının lastiğini nemli zeminde kaydırıp öndeki arabaya toslayacak olanların üzerine yağacak. Kimisi ellerini açıp sevinecek, şükredecek bu keyfi yaşayabildiği için, toprak kokusunu içine çekecek, çimenler mis gibi kokusunu salıcak, yağmurun sesinde huzur bulup ruhunun pasını kirini akıtacak, derin bir nefes alıp "ohhhhh özlemişim" diyecek. 

Bir  video izlemiştim geçenlerde Çin'de ilk kez yağmur gören kız çocuğunun sevincini gösteriyordu. Aslında doğanın sunduğu her güzelliğe o çocuk sevinciyle bakabilmek yaşamı her gün daha da keyifli hale getirmez mi? Zaten canımızı sıkacak, yüzümüzü düşürecek, somurtturacak o kadar çok şey varken bir yağmur damlası ile, öbek öbek olmuş bulutlar ile mutlu olmak da mümkün olamaz mı? Siz hiç gökyüzünde pofidik pofidik duran bulutlara bakıp bazen bir file, bazen bir uçağa, bazen bir çiçeğe benzetmediniz mi? Masmavi gökyüzünde bembeyaz ve tombik tombik şirinlik yapan bulutlar ile mutlu olmadınız mı? Hiç hayal kurup bulutların üstünde uzandığınızı, yumuşaklığını tüm sırtınızda hissettiğinizi düşlemediniz mi? Ben düşledim ve ne zaman beyaz tombalak bir bulut görsem hep gülümsedim. Tıpkı her yağmurdan sonra toprağın kokusu ile yaşadığımı hissettiğim gibi...

Melek

“Orospuuuuuuuu!” diye bir ses gecenin sessizliğinde çığlık çığlığa  yankılandı. Cam kırılmaları eşliğinde sanki sesin şiddetiyle kırılmışlar gibi, iki sesin patlamasıyla herkes yataklarından fırladı. Mahalleliler “hayırdır inşallah!” diye camlara fırladılar. Herkes o saatte belki de kendi evinin orospusuyken bir feryatla bölündü geceleri, bir bıçak keskinliğinde bozdu gecenin sessizliğini. Sokağın ortasında saçı sakalı birbirine karışmış bir adam, üzerinde döküntü elbiseleriyle kalbinin döküntülerine eşlik etsin diye kırmıştı o camları besbelli. Kimse cama çıkmadığına göre ev boştu. Ara sıra ışık yanardı geceleri, çoğu zamansa karanlıktı evin içi, bir gölge bile süzülmezdi.  Çocukluğundan hınzır bir anının aniden aklına gelmesiyle adam ağlamaya başladı. Ama ne ağlamak.  İç organları bir basınçla patlayıp, o ağlamanın şiddetiyle etrafa bir bombanın parçaları gibi saçılacaktı sanki. Hıçkırdı anıları berraklaşırken gözlerinde. 18 yaşlarında olmalıydı o zamanlar. İstanbul’a yeni taşınmışlardı. Burası memleketleri gibi yeşil değildi. Çamurlu yolları olan karışık bir mahallede oturuyorlardı. Mustafa koşa koşa okuldan gelmişti kan ter içindeydi, ağlamaktan yüzünün rengi akıp gitmişti sanki. Abisi hemen kardeşinin peşinden içeri koştu ne olduğunu öğrenmeye. Mustafa sadece ağlıyordu, başını önüne eğmiş abisinin yüzüne hiç bakmıyordu. İçini temizleyip akıtana kadar ağladı Mustafa. Çok sonra tek bir cümle söyledi sadece, “öğretmenim bacağımı okşadı” dedi. Ağladığı neydi Mustafa da bilmiyordu. Çok utanılacak bir şeydi ama Mustafa bundan garip de bir haz almıştı. Bundan hoşlanmaması gerekiyordu, yanlış olan bir şey vardı. Henüz 13 yaşındaydı, o güne kadar bir kızın elini bile tutmamışken bir erkekten etkilenmişti. İsmail kardeşine bakakaldı. Ne diyeceğini bilemedi. Kızsa mı, konuşsa mı, sussa mı karar veremedi. Ne söylese eksik, ne düşünse fazla kalacaktı. Yutkundu, boğazında söyleyemedikleri düğüm oldu. “Hiç kimseye bir şey söylemeyeceksin” dedi kardeşine. “Annem babam da bilmeyecek, okula ben götürüp getiricem seni bundan sonra dedi” Mustafa’ya. Okula götürmek neyi engelleyebilirdi bilmiyordu ama aklına bir tek bu gelmişti o zaman. O günden sonra bu konuyu bir daha hiç konuşmadılar, unutulan bir kabus gibi hayatlarına devam etmeye çalıştılar. İsmail birkaç yıl sonra askere gittiğinde Mustafa abisinin yanına ziyarete gideceğini söyleyerek evden ayrıldı. Ne abisini ziyarete gitti, ne de bir daha evine döndü.

Sokağın ortasında kitlenip kalmıştı adam. Kan akışı beynine doğru çıkmaya başlamış, sanki vücudundaki bütün kan gözlerinden fışkıracak, kan çanağına dönmüş gözleri hayalini canlı hale getirecekti. Camlardan adamı süzen mahallelinin aklında tek bir soru vardı. “Kimdin be adam? Bu saatte neydi derdin?”

Mahallenin en delikanlı ablalarından (en erkeğim diyenin bile eline su dökemeyeceği) Esengül abla indi aşağıya.  Yanında getirdiği bir maşrapa suyu fırlattı adamın yüzüne. “Derdin ne senin kardeşim gecenin bu vaktinde” dedi. Adam yüzüne bile bakmadı Esengül ablanın. Sanki tüm dünya adamın içine kaçmış ve o dünyayı yaşamak için adam buradaki gerçekliğinden vazgeçmiş gibi kaskatı oldu. Esengül abla biraz daha su serpti adama ama ııh ıhh bir şey değişmedi. Adam bakışları sabitlenmiş bir halde kendi ekseninde sallanmaya başladı. Yörüngesini kaybetmiş bir gezegendi o anda. Sallandıkça zikreder gibi “orospuuuu” demeye devam etti. Esengül abla başka bir şey söylemesini merakla bekledi.

Sokağın başında keskin bir topuk sesi yankılandı. Esengül abla sese doğru döndü ve sapsarı uzun saçları, file çorapları, altın sarısı mini eteğiyle hayallerini de altınla kaplamış olan kadını gördü. Upuzun bacakları vardı, nerdeyse Esengül ablanın boyu kadardı. Adam topuk seslerini duyunca, yağsızlıktan pas tutmuş bir makinenin gıcırdayan aksamları gibi ağır ve kesik kesik hareketlerle sese doğru döndü. “Orospu” dedi. Bu kez sesi boğuk ve boğazında bir perde örtülüydü.  Sarışın kadın adamı görünce yeni dökülmüş asfalta topuğunun kaptırmışcasına yerine mıhlandı. Yutkunamadı bile. Sadece bakakaldı. Abisi İsmail yolun ortasında gözlerini ona dikmiş sürekli olarak “orospu” diyordu. Saçları sapsarı, uzun bacaklı -Mustafa- “bu kez oldu abim, artık orospu diyebileceğin kadar kadınım” dedi. 42 numara olan ayakkabılar ayağını sıkmıştı, fırlatıp attı. İsmail ayağa kalkmaya çalışırken sendeleyince Esengül abla kolundan tuttu. Aralarında ne olduğunu anlamaya çalışan gözlerle bakıyordu ikisine de. “Neden be Mustafa neden” dedi katıla katıla ağlarken.  Aslında neden geldiğini bilmiyordu İsmail. Kardeşini dövmek mi, ona sövmek mi istiyordu? Neden gittiğinin hesabını sormak mıydı niyeti? Ya da annesini babasını o askerdeyken neden yalnız bırakıp gittiğine miydi derin öfkesi? Hem hepsi hem de hiçbiriydi. Asıl önemlisi o artık erkek kardeşi değildi. O artık gözünde cinsiyetini yitirmiş bir beden, geçmişte kalan küçük erkek kardeşti. Şimdiyse ne hissedeceğini kestiremiyordu Mustafa’ya karşı. Kardeşini hırpalamak, kendine gelsin diye iyice sarsmak, yeniden Mustafa olsun, küçük kardeşi geri gelsin diye üstündeki elbiseleri parçalamak istedi. Bir adım atacak gibi oldu, Esengül abla tutmasa yere kapaklanacaktı nerdeyse. O an vazgeçti içindeki düğüm olmuş nefretten. Dövse olmaz, sarılsa içi kabul etmezdi artık. Öylece bakakaldı kardeşine, olduğu yerde kalakaldı. “Belki de buraya hiç gelmemeliydim” dedi içinden. Görünce hesap sorarım sanmıştı İsmail. Kardeşini görene kadarmış her şey, içindeki bütün düğümler birer birer çözülmüştü Mustafa’ya karşı. Kardeşinin çocukluğu hıçkırarak ağlıyordu hala köşede, sarışın bir melek teselli ediyordu ruhunu belki de.     

Mustafa ya da şimdiki adıyla Melek, “13 yaşındaydım abi, sana anlattım o gün başıma geleni bir tek sana anlattım. Bir kızın nasıl dokunduğunu öğrenemeden bir erkeğin dokunuşuyla tanıdım kendimi, bedenimi. Benim kaderim buymuş, içim kadınmış be abim”dedi. Yaprak gibi titriyordu Melek Mustafa. Güçlü durmaya çalıştıkça savruluyordu bedeni. Abisine koşup sarılmak istiyordu ama yapamazdı. Abisi çocukluğunda kalmıştı. Yeni hayatında ailesinden bir kişinin bile hayatına dahil olmasına izin verse onları da yakacağını biliyordu. Bu hayat hepsini mahvederdi en çok da annesini. Yeni hayatında abiye, anneye, babaya ihtiyaç yoktu. Üzülmeye yer yoktu. Geçmişe yer yoktu. Ağlamaya hele hiç yoktu. “Anneme beni gördüğünü söyleme sakın, kahrolur kadın” dedi. İsmail ağzını açacak gibi oldu tıpkı yıllar öncesindeki gibi kelimeler hem eksik hem fazla geldi. Herşeyin içi boşalmıştı sanki, bir hortumun etrafında daireler çizen yapraklar gibiydi düşünceleri. Birbirlerine baktılar derin derin, bakışlarında anlattılar kendilerini birbirlerine, Mustafa “hakkını helal et” dedi içinden, abisi “helal olsun” dedi gözlerini usulca kapatırken. Melek Mustafa kırıta kırıta yürüyerek geçti gitti abisinin yanından kadınlığının hakkını vererek. Ayakkabısının topuğunu asfalta, abisini ise puslu anılarda bırakarak karanlığa karıştı. Eteği yıldızlar gibi parlıyordu karanlıkta bir de parfüm kokusu kalmıştı ardında. Gözündeki yaşları silerken “Peki ya Allah beni affeder mi abim” dedi.