mektuplar.. çocukluğumdan birer hatıra şimdi hepsi. artık e-mail var çünkü. çocukluğum istanbul dışında geçtiğinden istanbuldaki aile büyükleri ile mektuplaşılırdı. önce annem yazardı anneanneme, sonra arka sayfada bana bir yer ayırırdı ben de birşeyler yazardım kendimce. telefon yok, e-mail yok hele hele cep telefonu hayal dünyamızda bile yok. mesela acil bir şey için nasıl haber verebilirdin ki? birinin hasta olduğunu yazıp yollasan mektup sana ulaşana kadar ya iyileşmiş ya da durumu daha da kötüleşmiş olacak. sen bu durumda neye üzünüp neye sevineceğini bile bilemeyeceksin. bir de annemle babamın mektuplaşmaları vardı. babam çok kitap okur, o zamanlar da epey romantikmiş hani. neler döktürmüş anneme. sonradan biraz hödük ve ruhsuz olmuş gerçi ama yozlaşma diyelim biz buna. adam polis ne de olsa mesleki deformasyon. ama güzeldi o mektuplar... okumayı çok severdim. gizli gizli okurdum onların özeline girerdim. ne keyif alırdım sormayın gitsin. sonra bir gün annem sinirlendi babama aldı hepsini sobaya atıp yaktı. çok üzüldüm bari bir tanesini saklasaydın ya :( şimdi bu yaşımda yeniden okumak isterdim oysa ki, çocuk bakışından sıyrılınca nasıl bir sevgiydi aralarındaki? o mektuplardaki adama ne olmuştu da değişmişti şimdi? peki ya annem... şimdi yaz deseler böyle güzel bir mektup yazabilir miydi yeniden?
ben bu mektup döneminde yetiştim belki ama ben aklı başında sevgili yapana kadar mektup falan kalmadı ortada. ben de yazardım epey romantik şeyler ama sonrasında çok gülerdim sanırım kendime. bir de aşk biticek mektuplar kalacak geriye. oysa bir aşk bitti mi hiçbir kanıt kalmamalı ortada sonra canını çok yakar bir yerde karşına beklemediğin bir zamanda çıkarsa.
0 yorum:
Yorum Gönder